Aangekomen en een warme ontvangst
Blijf op de hoogte en volg José
11 Juli 2016 | Brazilië, Goiânia
Zondagmorgen vertrokken wij om vijf uur naar Schiphol, Kevin en Paola waren mee om ons uit te zwaaien.
Er was ondanks het vroege tijdstip al een bijhoorlijke drukte op Schiphol, na het afscheid van Kevin en Paola moesten we om acht uur inchecken en om 1000 uur vertrok het KLM toestel naar sao paulo. De vlucht duurde 12 uur, maar het ging snel voorbij met eten, film kijken, eten, weer een film kijken en zelfs nog een cursusje Portugees gedaan. Het toestel was bijna vol. We kwamen om vijf uur lokale tijd aan in sao paulo, daar moesten we door de douane, Andrea aan de kant van mensen met een Braziliaanse paspoort en ik aan de kant van de buitenlanders. We kregen nog een mooie stempel in het paspoort met het logo van de olympische spelen RIO 2016. Daarna moesten we de bagage ophalen en opnieuw inchecken voor de vlucht naar Goiania. We moesten ook nog met de bus naar een andere terminal, waar de domestic flight vertrokken, een ritje van 10 minuten. Het was een klein toestel, er zijn veel binnenlandse vluchten, door de enorme afstanden wordt er veel gevlogen ( alleen door de rijke Brazilianen,overigens) . Er zijn ook goede busverbindingen tussen de steden, het is hier echt normaal om dagen in de bus te zitten.
Bij aankomst in Goiania duurde het ons te lang voor we de koffers hadden en door konden naar de aankomsthal waar Andrea s broer ons zou ophalen. Ze herkenden elkaar meteen, wat een fijn warm welkom en wat een emotie, we konden alle drie onze tranen niet inhouden. Washington, zo heet Andrea s broer, is erg lang voor een Braziliaan, 1,90 , wat een leuke hartelijke jongen.
We hebben een taxi naar het hotel genomen, want volgens hem was het s avond, het was al bijna middernacht niet veilig op straat. Hij is bij ons in het hotel blijven slapen, we hadden vooraf al een 3 persoonskamer geboekt. Er werd veel verteld, gecommuniceerd in het Engels, soms met behulp van Google translaties naar Portugees en vice versa.
Dan eindelijk genieten van een heerlijke nachtrust, we waren al 24 uur op.
Vanmorgen heeft Andrea per telefoon met haar moeder, zus en oma gesproken,ook weer emotioneel. Iedereen komt naar Ipora, haar geboorteplaats om haar te zien. Andrea is er wel heel rustig onder, de spanning is er vanaf zegt ze nu ze hier is, het voelt allemaal goed, met haar broer heeft ze al een klik.
Daarna hebben we samen ontbeten en zijn we naar het appartement gegaan van Washington , hij woont echt mooi voor Braziliaanse begrippen een appartement in een beveiligde wijk ( toegang via hekwerk met portier) er ligt een parkje omheen met minder speeltoestellen , een voetbalveldje, fitness ruimte en zwembad buiten) . Van de faciliteiten mogen alle bewoners gebruik maken, het zag er keurig uit. Aangekomen in zijn appartement , hebben we wat gedronken en fruit gegeten en kregen we allebei een zelfgemaakt cadeau van hem,,een dromenvanger, zo persoonlijk,echt zo lief van hem, het is een heel bijzondere jongen.
Daarna de bus naar het centrum genomen, waar we nog een tijd rond gekeken hebben, een echt zuid Amerikaanse stad, veel dingen herken ik zoals in Bogota.
Maar wel veilig overdag, vriendelijke mensen die je allemaal aanspreken, er zijn hier ook geen toeristen, waarschijnlijk zien ze ons ook voor braziliaanen aan, niemand spreekt Engels.
Daarna moest Washington gaan werken, hij werkt bij een telecombedrijf. Wij hebben nog was rondgelopen en nog ergens een pastel queso gegeten, een specialiteit van hier.
Daarna hebben we nig aan het zwembad gegeten en als Washington straks terugkomt gaan we ergens samen eten.
Morgen vertrekken we in de namiddag met de bus naar
Ipora, 4 uur met de bus hier vanaf, Washington reist met ons mee.
Er was ondanks het vroege tijdstip al een bijhoorlijke drukte op Schiphol, na het afscheid van Kevin en Paola moesten we om acht uur inchecken en om 1000 uur vertrok het KLM toestel naar sao paulo. De vlucht duurde 12 uur, maar het ging snel voorbij met eten, film kijken, eten, weer een film kijken en zelfs nog een cursusje Portugees gedaan. Het toestel was bijna vol. We kwamen om vijf uur lokale tijd aan in sao paulo, daar moesten we door de douane, Andrea aan de kant van mensen met een Braziliaanse paspoort en ik aan de kant van de buitenlanders. We kregen nog een mooie stempel in het paspoort met het logo van de olympische spelen RIO 2016. Daarna moesten we de bagage ophalen en opnieuw inchecken voor de vlucht naar Goiania. We moesten ook nog met de bus naar een andere terminal, waar de domestic flight vertrokken, een ritje van 10 minuten. Het was een klein toestel, er zijn veel binnenlandse vluchten, door de enorme afstanden wordt er veel gevlogen ( alleen door de rijke Brazilianen,overigens) . Er zijn ook goede busverbindingen tussen de steden, het is hier echt normaal om dagen in de bus te zitten.
Bij aankomst in Goiania duurde het ons te lang voor we de koffers hadden en door konden naar de aankomsthal waar Andrea s broer ons zou ophalen. Ze herkenden elkaar meteen, wat een fijn warm welkom en wat een emotie, we konden alle drie onze tranen niet inhouden. Washington, zo heet Andrea s broer, is erg lang voor een Braziliaan, 1,90 , wat een leuke hartelijke jongen.
We hebben een taxi naar het hotel genomen, want volgens hem was het s avond, het was al bijna middernacht niet veilig op straat. Hij is bij ons in het hotel blijven slapen, we hadden vooraf al een 3 persoonskamer geboekt. Er werd veel verteld, gecommuniceerd in het Engels, soms met behulp van Google translaties naar Portugees en vice versa.
Dan eindelijk genieten van een heerlijke nachtrust, we waren al 24 uur op.
Vanmorgen heeft Andrea per telefoon met haar moeder, zus en oma gesproken,ook weer emotioneel. Iedereen komt naar Ipora, haar geboorteplaats om haar te zien. Andrea is er wel heel rustig onder, de spanning is er vanaf zegt ze nu ze hier is, het voelt allemaal goed, met haar broer heeft ze al een klik.
Daarna hebben we samen ontbeten en zijn we naar het appartement gegaan van Washington , hij woont echt mooi voor Braziliaanse begrippen een appartement in een beveiligde wijk ( toegang via hekwerk met portier) er ligt een parkje omheen met minder speeltoestellen , een voetbalveldje, fitness ruimte en zwembad buiten) . Van de faciliteiten mogen alle bewoners gebruik maken, het zag er keurig uit. Aangekomen in zijn appartement , hebben we wat gedronken en fruit gegeten en kregen we allebei een zelfgemaakt cadeau van hem,,een dromenvanger, zo persoonlijk,echt zo lief van hem, het is een heel bijzondere jongen.
Daarna de bus naar het centrum genomen, waar we nog een tijd rond gekeken hebben, een echt zuid Amerikaanse stad, veel dingen herken ik zoals in Bogota.
Maar wel veilig overdag, vriendelijke mensen die je allemaal aanspreken, er zijn hier ook geen toeristen, waarschijnlijk zien ze ons ook voor braziliaanen aan, niemand spreekt Engels.
Daarna moest Washington gaan werken, hij werkt bij een telecombedrijf. Wij hebben nog was rondgelopen en nog ergens een pastel queso gegeten, een specialiteit van hier.
Daarna hebben we nig aan het zwembad gegeten en als Washington straks terugkomt gaan we ergens samen eten.
Morgen vertrekken we in de namiddag met de bus naar
Ipora, 4 uur met de bus hier vanaf, Washington reist met ons mee.
-
12 Juli 2016 - 00:18
Miquel :
Leuk stuk!! Veel plezier -
12 Juli 2016 - 00:22
Rene:
veel plezier, gelukkig is reis goed gegaan. mooi verhaal. -
12 Juli 2016 - 07:10
Ria:
Gelukkig goed aangekomen, en zo bijzonder, die mooie foto van broer en zus! Dat wordt genieten. Groetjes Ria -
12 Juli 2016 - 07:28
Jo:
Leuk verslag Jose van een niet alledaagse reis. Leuk die foto van Andrea en Washington, een heel leuke jongen om te zien. Geniet van alles de komende dagen, weken, want dit is wel heel speciaal. -
12 Juli 2016 - 08:08
Monique :
Hallo zus en toddel
Wat een prachtig stuk heb je geschreven zus had het gisteravond al gelezen via de telefoon maar kon toen geen reactie plaatsen daarom nu bij deze.
Trouwens wat een emotionele foto van Andrea en haar broer bij aankomst lijkt wel een fragment uit Spoorloos (snif snif)
Hij lijkt me inderdaad een hele leuke en lieve jongen te zijn maar dat zal wel in de familie zitten kijk maar naar Andrea.
In ieder geval een hele goede reis en geniet er lekker van (dit zal je nooit meer vergeten)
heel veel lieve groetjes van Monique XXX -
12 Juli 2016 - 15:58
Jacqueline:
Fijn om te horen dat jullie goed zijn aangekomen.Heel leuk om langs deze weg jullie reis en belefenissen te kunnen volgen,heel leuk geschreven Jose.grtjes. -
12 Juli 2016 - 21:53
Stannie:
Mooi verhaal om te lezen, emotionele momenten!!
Ben benieuwd naar jullie avonturen in Brasil!! -
13 Juli 2016 - 18:25
Mam:
Hoi José en Andrea,
Fijn dat jullie alles zo fijn ervaren hebben en zo een lieve familie ontmoet hebben.
Zal wel allemaal erge heavij zijn geweest maar dat wisten jullie wel. Geniet er maar van
Wij genieten van je verslagen. Veel liefs en dikke knuffel.mam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
