laatste dagen in brazilie

Vanuit thuis toch nog maar even een verslag van de laatste dagen.
De voorlaatste dag in Morro hebben we luierend op het strand doorgebracht.
We moesten nog de catamaran boeken voor onze terugreis naar Salvador. Veiligheidshalve hadden we nog een overnachting geboekt in Salvador, s morgens per boot van het eiland naar Salvador en dan aansluitend een binnenlandse naar Sao Paulo en een intercontinentale doorverbinding naar Parijs was toch een beetje te riskant.
We hadden van Air France al een email gehad dat het cabinepersoneel staakte tot en met 2 augustus, het was nog niet zeker of de vlucht doorging, er waren ook vluchten die met minder passagiers gevlogen werden omdat er te weinig cabine personeel was. Zeker zouden we het pas weten als de online incheck open ging, 20 uur voor de vlucht.
Maar we moesten in elk geval wel de binnenlandse vlucht Salvador- Sao Paulo al vliegen op 31 juli, anders zou dat ticket vervallen.
We hadden op zaterdag de catamaran om 1300 naar Salvador gereserveerd.
Via het hotel hadden we een zogenaamde taxi geregeld, dit is een man met kruiwagen voor vervoer van de bagage ( er rijden geen auto's op Morro de Sao Paulo). We hadden dan wel maar een koffer ( het andere hadden we in Salvador achtergelaten), maar een kwartier met een koffer slepen langs paadjes heuvel op en af zou ons niet lukken.
Toen de taxi kwam schrokken we echt, de man van de kruiwagen had links maar een halve arm. Maar het lukte hem om ons koffer naar de haven te krijgen , voor berg af was het bijna zelfmoord, die kruiwagen denderde de bergjes af en hij rende er keihard achteraan, want met 1 hand kun je die kruiwagen natuurlijk niet goed afremmen. Andrea en ik voelden ons vreselijk, maar de man was blij dat hij zo iets verdiende. We hebben natuurlijk wel iets extra's gegeven.
Bij de haven aangekomen stond de hele pier vol, maar onze catamaran, die Ilha Belha heette was er niet bij.
Geen mens spreekt Engels, ik sprak een vrouw aan die er uitzag of ze mensen kwam ophalen, bleek die wat Duits te kunnen, zij bracht ons naar de juiste plek waar volgens haar de catamaran zou vertrekken.
Ik vroeg haar hoe het kwam dat zij Duits sprak ( geen mens spreekt daar Duits) haar man was Duits vertelde ze, maar hij was twee maanden ervoor overleden.
Er kwam geen catamaran maar een klein motorbootje. Een van de andere passagiers sprak Spaans en vertelde ons dat de zee te ruw was en dat er geen catamaran voer. We zouden via een andere route naar Salvador gaan.
De kleine motorboot zette ons over naar een ander eiland ( tocht van 30 min) waar wel auto's reden.
Bij aankomst stond er een busje, we moesten wel 6 reals ( 1 euro 50)voor de bagage betalen. We hadden al ons kleingeld aan de bagage taxi gegeven en ik had alleen maar briefjes van 100 real ( 25 euro). Dat is al een probleem in brazilie, 100 real kunnen ze meestal niet wisselen, nu ook niet dus.
De Braziliaan die ook Spaans sprak, betaalde voor onze bagage en zei dat het zo goed was. Daar kunnen wij Nederlanders een voorbeeld aannemen.
De rit met het busje duurde ruim 1,5 uur, wel een mooi landschap onderweg en we passeerden leuke dorpjes. Eindelijk kwamen we aan bij een ferryhaven, hier moest iedereen weer op de boot, een kleine houten boot , ik denk dat er zo n 50 mensen op konden. Iedereen wilde weten waar we vandaan kwamen, ze zien wel dat Andrea Braziliaans is, maar hebben wel snel in de gaten dat ik niet Braziliaans ben. Daarna zeiden ze in het Portugees een woord, waarvan wij dan de Nederlandse vertaling moesten zeggen, ze probeerden het na te spreken en haddende grootste lol. De overtocht was een avontuur op zich, de boot sloeg letterlijk alle kanten op, soms had ik het idee dat hij zowat omsloeg, er kwam ook regelmatig water binnen.
Het duurde dan ook niet lang voordat een dame brakend over de reling hing, gelukkig hadden wij nergens last van, maar de catamaran zou toch een veiliger gevoel gegeven hebben. Na drie kwartier voeren we de haven van Salvador binnen, waar we al vlug een taxi naar pousada casa Vila bela namen.
Die avond zijn we gaan eten in een restaurant waar we eerder ook al eens gegeten hadden. Tegenover het terrasje waar wij aten was een bandje aan het spelen. Op zaterdagavond is er altijd salsafeest op het plein. Dit terras lag een stukje er vandaan. Het bandje zat in het midden van de straat te spelen. Het repertoire was van Engels tot salsa.
Maar toen ze begonnen met het spelen van de salsa begin opeens de een na de ander op straat te dansen, de verkoper van kralenkettingen begon spontaan, daarna een zwerver die afval verzamelde, de man die een houten rek met koffie kannen ( voor de koffie verkoop) bij zich had, begon te dansen met een vrouw die een kop groter was als hem. Het was zo leuk om te zien, ze vergaten hun hele handel en hadden super veel plezier.
De man van de band had ook al eens in Rotterdam gespeeld vertelde hij.
We zijn langer op het terras blijven zitten want het was zo leuk om naar al die vrolijkheid te kijken.
We hebben daarna wel een taxi naar de pousada genomen, het salsafeest op het plein verderop was ook afgelopen en het dan geen goed idee om nog te voet door de lege donkere straatjes te lopen ( het was 2230). De straatjes in het oude centrum zijn heuvelachtig eb hebben ongelijke keien en zijn toch al moeilijk te belopen.
Om 2315uur s avonds konden we online inchecken voor onze vlucht naar Parijs, die gelukkig door ging ondanks de staking.
De volgende morgen werden we door de Franse eigenaar van de pousada naar de luchthaven gebracht, we vertelden van de uitbundige mensen de avond ervoor.
Hij zei dat het typisch Braziliaans was, als ze dans en muziek hebben vergeten ze alles en zijn ze vrolijk en hebben plezier.
Hij vertelde ook dat in Salvador twee jaar geleden tijdens het wk voetballen de wedstrijd Nederland - Costa Rica gespeeld was, na afloop was het een groot feest op het plein in Salvador. Nederland had met penalty schieten gewonnen, maar de Costa Ricanen waren super blij, ze hadden niet verwacht dat ze zover gekomen waren. Op het plein draaiden twee bekende Nederlandse deejays, de Costa Ricanen hadden een salsaband mee en Salvador had de sambabands, het was blijkbaar een groot feest geweest met een super combi van de Nederlandse electronische muziek en de salsa en de samba. Stephan ( Frans) en zijn Braziliaanse vrouw Garuse waren trouwens super aardig, heel hartelijke mensen, ze hebben er zeven jaar over gedaan om het pand in de oude binnenstad van een bouwval om te toveren tot een heel charmante pousada met 8 kamers.
Hij vertelde wel dat het toerisme dit jaar achterblijft omdat mensen in Europa bang zijn voor het Zikavirus en brazilie mijden. Zelf had hij ook zika gehad, je krijgt koorts en griepachtige verschijnselen en kunt alleen uitzieken. Het is alleen gevaarlijk voor zwangere vrouwen en oude mensen (dat had de specialist die Andrea voor haar Lyme behandeld heeft ons ook al verteld)

Voor ons zat onze tijd in Brazilie erop, na een probleemloos verlopen terugvlucht werden we door Kevin en mam opgewacht op Schiphol.

Andrea en ik hebben een supermooie tijd gehad in brazilie, waar we werden opgewacht door de superlieve familie van Andrea, voor Andrea was het thuiskomen, ik zelf heb ze voor altijd in mijn hart gesloten. Ik ben blij dat ik de moeder van Andrea na ruim 20 jaar weer heb ontmoet, we houden beiden van onze dochter.
We werden gastvrij ontvangen door lieve Nega, Estella en Ricardo. Voor mij was het superfijn om Nega na al die jaren weer te ontmoeten.
We hebben zoveel lieve mensen ontmoet in Brazilie, we hebben enorm veel respect voor de manier waarop de mensen daar met het leven ( dat voor hun zeker niet altijd gemakkelijk is) omgaan.

Andrea en ik hebben een bijzondere tijd gehad met de familie en daarna nog een fijne vakantie aan de kust. We zullen er nog vaak aan terugdenken.

Verder willen we iedereen bedanken voor alle lieve en ook persoonlijke reacties, het was fijn te weten dat er zoveel mensen met ons meeleefden.