Reis naar Ipora en ontmoeting met de fami
Blijf op de hoogte en volg José
14 Juli 2016 | Brazilië, Iporá
Maandagavond hebben we met zijn drieën gegeten in een Braziliaans restaurant aan de overkant van ons hotel, het was een soort zelfbedieningsbuffer met churasqueri ( verschillende soorten gegrild vlees en vis van de grill). Je kiest was je hebben wikt, daarna wegen ze je bord, je betaald naar gewicht, best grappig. Behalve vlees hebben ze rijst, spaghetti, bruine bonen in een saus , dit eten de Brazilianen iedere dag. Het restaurant was al een ervaring op zich, er hingen 5 grote beeldschermen , met iedere een andere programma. Brazilianen hebben de hele dag de tv aan staan, al kijkt er noemde, dat was 20 jaar geleden al zo. De rekening voor drie personen met drinken was trouwens omgerekend tien euro.
Dinsdagmorgen moest Andrea,s broer nog tot half 2 werken, voordat we konden vertrekken. Omdat hij bij ons in het hotel sliep, zijn we natuurlijk ook om zes uur met hem opgestaan om samen met hem te ontbijten. Daarna hebben we hem uitgezwaaid en zijn we toch nog even terug naar bed gegaan. Rond 11 uur zijn ww nog even de stad ingelopen. De meeste verkoop is op straat, onder de verkooptafels bij sommige winkels staan grote boxen waar de muziek uit knalt. Ook moesten we lachen om de paspoppen, geen slanke poppen zoals bij ons, maar poppen met Braziliaanse konten.
Toch nog maar even een pastel met ham en kaas gegeten, die zijn heel lekker, omgerekend met drinken 3 euro, dat zijn nog eens prijzen.
Daarna vlug naar het hotel om de koffers op te pakken en uit te checken. Inmiddels was Washington ook klaar met werken en in het hotel. . We hebben er nog even gewacht op een tante van hem, die in de buurt werkt en graag met ons wilde kennismaken. Leuk dat mensen zich dan zoveel moeite doen om je te leren kennen. We kregen meteen gezegd dat we de volgende keer bij haar konden slapen. Maar de taxi stond al klaar om ons richting busstation te brengen. Wel een verschil met 20 jaar geleden, nu is het een groot busstation, waarvandaan bussen vertrekken naar alle grote Braziliaanse steden,sommigen luxe en met airconditioning, de onze helaas niet, want het was maar 4 uur reizen.Bij het busstation werden we nog aangesproken door een mevrouw, die er met grote dozen stond, ze moest via 3 plaatsen naar huis rijden en overal kwam iemand een doos ophalen, ze had inkopen gedaan in de grote stad en reisde nu naar huis. Ze wilde precies weten waar we vandaan kwamen en waarom we naar Ipora reisden, er zijn geen buitenlanders die die richting uit gaan in de regel. De mensen zijn heel vriendelijk en spreken je allemaal aan.
De busreis was ook een ervaring op zich, andrea en Washington zaten naast elkaar, ik ben meer naar achter gaan zitten, daar kon het raam verder open en kon ik beter foto's maken. Het was een belevenis, uitgestrekte velden met palmbomen, beetje heuvelachtig, prachtige vergezichten en mooie luchten , dan weer dorpjes waar je het hele Braziliaanse leven voorbij ziet komen, de mensen leven allemaal buiten , ik voelde mij soms net zoals in de film out of africa ( maar dan in Brazilië natuurlijk)zoals ik uit het raampje van de bus hing. Verschillende keren werd onderweg gestopt , soms in the middle of nowhere, waar mensen in of uitstapten, soms bij kleine dorpjes. Onderweg nog ergens bij een kraampje gesneden meloen gekocht met cocoswater als snack voor onderweg.
Ondertussen werd Washington ook gebeld, dat Andrea s moeder en haar halfzus met hasr twee kinderen ook onderweg waren en om twee uur s nachts zouden arriveren, zij wonen in een andere staat en moesten acht uur met de bus reizen.
Natuurlijk besloot. Andrea meteen dat ze hun dan ook s nachts al wilde zien. Rond half acht arriveerden we bij het busstation van Ipora, we wisten niet zeker of we werden opgehaald, maar er was niemand en toen hebben we taxi genomen naar het huis van nega. Nega was de huishoudster van pater wiro, de Nederlandse pater in Ipora, waar we 20'jaar geleden ook 7 weken gelogeerd hebben tijdens de adoptie van Andrea.
Die pater is zeven jaar geleden gestorven , de huishoudster van toen leeft nog wel, is 76 jaar, maar zeer fit ze stond erop dat we bij haar logeerden . Nega heeft destijds , toen we er waren voor de adoptie van Andrea, ook een Braziliaans meisje geadopteerd, Estelle , Estelle is inmiddels 20 jaar en woont ook bij haar. Estelle en haar vriend waren naar het busstation gereden, maar daar hebben we elkaar gemist., dus een taxi genomen.
De aankomst bij nega was ook emotioneel, een hoop geknuffel, ze is zo blij om weer eens een van de kinderen uit Nederland te zien.
Nega had natuurlijk gezorgd voor avond eten, nog even gekletst en toen vetrokken we naar het huis van de oma van Andrea, hier een hartelijke ontvangst , ze had de hele dag gebakken om de komst van Andrea te vieren. De oma woont aan een lange straat niet ver van het busstation. Tussendoor werd regelmatig gebeid met moeder en zus, die in de bus zaten, tegen twee uur riep een nichtje dat ze eraan kwamen.
Andrea en Washington stonden gearmd te wachten en moeder en zus en haar twee dochtertjes kwamen de straat afgelopen ( het leek en scene uit spoorloos, maar dan zonder muziek ). wat een geknuffel en wat een emotie en wat waren we welkom. Washington vroeg steeds aan Andrea, are you okay, hij was zo bezorgd of het niet te veel voor haar was.
Maar Andrea straalde en genoot van alles.
Tegen drie uur vertrokken we richting nega s huis met een taxi, Washington wilde ins daar afzetten en was bezorgd, wij vonden dat niet nodig, we mochten alleen zonder hem gaan als we meteen bij aankomst naar hem zouden appen, zo lief.
Voor vertrek bij oma, worden we uitgenodigd voor de lunch de volgende , die in brazilie bij speciale gelegenheden uitgebreid kan zijn, moeder had twee verse kippen van de boerderij meegenomen.
De mensen die mij kennen, weten al hoe zeer ik mij op de kippen verheugde, niet dus.
Rond half vier doken we moe maar gelukkig ons bed in.
Na een korte nacht een lekker ontbijt, met broodjes en kaas,
werden we om 11 uur door de man van estella naar het huis van oma gebracht, daar stonden de pannen al op het fornuis te pruttelen, we werden weer hartelijk ontvangen, elk half uur kwam wel iemand binnen lopen die Andrea wilde zien en kennis met ons wilde maken.
Iedereen had iets gemaakt, de een de salade, de ander de spaghetti, oma de bief en de kip. Andrea heeft echt alles geprobeerd en gegeten, Maar ik moet zeggen het smaakte allemaal prima., wat een enorme gastvrijheid en wat deden ze veel moeite.
Andrea had haar nagellakjes meegenomen en nichtjes en moeder werden van een nieuw kleurtje voorzien.
Aan de overkant woonde ook weer familie, we kregen daar te zien hoe maniok gemaakt wordt, een groot aantal mensen eet iedere dag maniok bij het eten. Ook lieten ze zien hoe suikerriet geperst werd, Andrea mocht zelf persen. Er komt een lekker sap uit, dat heerlijk is met ijsklontjes erin.
Tegen zes uur gingen we terug naar nega s huis, we hadden haar beloofd bij haar te eten, waar weer een uitgebreid maal te wachten stond, vandaag genoeg gegeten dus.
Na het eten kwam sirlene op bezoek, een van de kindermeisjes die Andrea de eerste vijf maanden, na haar geboorte, verzorgd heeft tot onze aankomst in brazilie
Vanavond zijn we wel op tijd in bed, want echt lang geslapen hebben we niet de laatste dagen.
Andrea werd net nog geappt door haar broer, dat oma aan iedereen verteld hoe lief ze is en hoe mooi ze eruit ziet ( ik ben ook trots op haar, ze heeft het prima gedaan).
Dinsdagmorgen moest Andrea,s broer nog tot half 2 werken, voordat we konden vertrekken. Omdat hij bij ons in het hotel sliep, zijn we natuurlijk ook om zes uur met hem opgestaan om samen met hem te ontbijten. Daarna hebben we hem uitgezwaaid en zijn we toch nog even terug naar bed gegaan. Rond 11 uur zijn ww nog even de stad ingelopen. De meeste verkoop is op straat, onder de verkooptafels bij sommige winkels staan grote boxen waar de muziek uit knalt. Ook moesten we lachen om de paspoppen, geen slanke poppen zoals bij ons, maar poppen met Braziliaanse konten.
Toch nog maar even een pastel met ham en kaas gegeten, die zijn heel lekker, omgerekend met drinken 3 euro, dat zijn nog eens prijzen.
Daarna vlug naar het hotel om de koffers op te pakken en uit te checken. Inmiddels was Washington ook klaar met werken en in het hotel. . We hebben er nog even gewacht op een tante van hem, die in de buurt werkt en graag met ons wilde kennismaken. Leuk dat mensen zich dan zoveel moeite doen om je te leren kennen. We kregen meteen gezegd dat we de volgende keer bij haar konden slapen. Maar de taxi stond al klaar om ons richting busstation te brengen. Wel een verschil met 20 jaar geleden, nu is het een groot busstation, waarvandaan bussen vertrekken naar alle grote Braziliaanse steden,sommigen luxe en met airconditioning, de onze helaas niet, want het was maar 4 uur reizen.Bij het busstation werden we nog aangesproken door een mevrouw, die er met grote dozen stond, ze moest via 3 plaatsen naar huis rijden en overal kwam iemand een doos ophalen, ze had inkopen gedaan in de grote stad en reisde nu naar huis. Ze wilde precies weten waar we vandaan kwamen en waarom we naar Ipora reisden, er zijn geen buitenlanders die die richting uit gaan in de regel. De mensen zijn heel vriendelijk en spreken je allemaal aan.
De busreis was ook een ervaring op zich, andrea en Washington zaten naast elkaar, ik ben meer naar achter gaan zitten, daar kon het raam verder open en kon ik beter foto's maken. Het was een belevenis, uitgestrekte velden met palmbomen, beetje heuvelachtig, prachtige vergezichten en mooie luchten , dan weer dorpjes waar je het hele Braziliaanse leven voorbij ziet komen, de mensen leven allemaal buiten , ik voelde mij soms net zoals in de film out of africa ( maar dan in Brazilië natuurlijk)zoals ik uit het raampje van de bus hing. Verschillende keren werd onderweg gestopt , soms in the middle of nowhere, waar mensen in of uitstapten, soms bij kleine dorpjes. Onderweg nog ergens bij een kraampje gesneden meloen gekocht met cocoswater als snack voor onderweg.
Ondertussen werd Washington ook gebeld, dat Andrea s moeder en haar halfzus met hasr twee kinderen ook onderweg waren en om twee uur s nachts zouden arriveren, zij wonen in een andere staat en moesten acht uur met de bus reizen.
Natuurlijk besloot. Andrea meteen dat ze hun dan ook s nachts al wilde zien. Rond half acht arriveerden we bij het busstation van Ipora, we wisten niet zeker of we werden opgehaald, maar er was niemand en toen hebben we taxi genomen naar het huis van nega. Nega was de huishoudster van pater wiro, de Nederlandse pater in Ipora, waar we 20'jaar geleden ook 7 weken gelogeerd hebben tijdens de adoptie van Andrea.
Die pater is zeven jaar geleden gestorven , de huishoudster van toen leeft nog wel, is 76 jaar, maar zeer fit ze stond erop dat we bij haar logeerden . Nega heeft destijds , toen we er waren voor de adoptie van Andrea, ook een Braziliaans meisje geadopteerd, Estelle , Estelle is inmiddels 20 jaar en woont ook bij haar. Estelle en haar vriend waren naar het busstation gereden, maar daar hebben we elkaar gemist., dus een taxi genomen.
De aankomst bij nega was ook emotioneel, een hoop geknuffel, ze is zo blij om weer eens een van de kinderen uit Nederland te zien.
Nega had natuurlijk gezorgd voor avond eten, nog even gekletst en toen vetrokken we naar het huis van de oma van Andrea, hier een hartelijke ontvangst , ze had de hele dag gebakken om de komst van Andrea te vieren. De oma woont aan een lange straat niet ver van het busstation. Tussendoor werd regelmatig gebeid met moeder en zus, die in de bus zaten, tegen twee uur riep een nichtje dat ze eraan kwamen.
Andrea en Washington stonden gearmd te wachten en moeder en zus en haar twee dochtertjes kwamen de straat afgelopen ( het leek en scene uit spoorloos, maar dan zonder muziek ). wat een geknuffel en wat een emotie en wat waren we welkom. Washington vroeg steeds aan Andrea, are you okay, hij was zo bezorgd of het niet te veel voor haar was.
Maar Andrea straalde en genoot van alles.
Tegen drie uur vertrokken we richting nega s huis met een taxi, Washington wilde ins daar afzetten en was bezorgd, wij vonden dat niet nodig, we mochten alleen zonder hem gaan als we meteen bij aankomst naar hem zouden appen, zo lief.
Voor vertrek bij oma, worden we uitgenodigd voor de lunch de volgende , die in brazilie bij speciale gelegenheden uitgebreid kan zijn, moeder had twee verse kippen van de boerderij meegenomen.
De mensen die mij kennen, weten al hoe zeer ik mij op de kippen verheugde, niet dus.
Rond half vier doken we moe maar gelukkig ons bed in.
Na een korte nacht een lekker ontbijt, met broodjes en kaas,
werden we om 11 uur door de man van estella naar het huis van oma gebracht, daar stonden de pannen al op het fornuis te pruttelen, we werden weer hartelijk ontvangen, elk half uur kwam wel iemand binnen lopen die Andrea wilde zien en kennis met ons wilde maken.
Iedereen had iets gemaakt, de een de salade, de ander de spaghetti, oma de bief en de kip. Andrea heeft echt alles geprobeerd en gegeten, Maar ik moet zeggen het smaakte allemaal prima., wat een enorme gastvrijheid en wat deden ze veel moeite.
Andrea had haar nagellakjes meegenomen en nichtjes en moeder werden van een nieuw kleurtje voorzien.
Aan de overkant woonde ook weer familie, we kregen daar te zien hoe maniok gemaakt wordt, een groot aantal mensen eet iedere dag maniok bij het eten. Ook lieten ze zien hoe suikerriet geperst werd, Andrea mocht zelf persen. Er komt een lekker sap uit, dat heerlijk is met ijsklontjes erin.
Tegen zes uur gingen we terug naar nega s huis, we hadden haar beloofd bij haar te eten, waar weer een uitgebreid maal te wachten stond, vandaag genoeg gegeten dus.
Na het eten kwam sirlene op bezoek, een van de kindermeisjes die Andrea de eerste vijf maanden, na haar geboorte, verzorgd heeft tot onze aankomst in brazilie
Vanavond zijn we wel op tijd in bed, want echt lang geslapen hebben we niet de laatste dagen.
Andrea werd net nog geappt door haar broer, dat oma aan iedereen verteld hoe lief ze is en hoe mooi ze eruit ziet ( ik ben ook trots op haar, ze heeft het prima gedaan).
-
14 Juli 2016 - 06:34
Ria:
Hallo Jose en Andrea, Wat een mooi verslag, ik zie het allemaal voor me, met de nodige traantjes. Geniet er verder van. Gr.Ria -
14 Juli 2016 - 07:22
Pauline:
Hoi nicht en Andrea, wat heb je dit weer mooi geschreven, ik geniet van je verhalen en laat van hieruit een traantje vallen, ik vind het super voor Andrea! Geniet ervan dikke kusss -
14 Juli 2016 - 07:36
Jo:
Prachtig Jose en Andrea, dat alles zo goed is gegaan en dat Andrea dit op deze manier mag en kan beleven. Uit het hele verhaal spreekt de hartelijkheid van haar familie in Brazilië, wel heel erg bijzonder en speciaal, maar ook erg emotioneel, dat geloof ik jullie. Wel lief hoe bezorgd de broer van Andrea is, dat blijkt uit alles.
Geniet maar met volle teugen van deze bijzondere mooie momenten en gelukkig hebben jullie straks nog een weekje om uit te rusten en alles samen te verwerken, want dat zal ook nodig zijn en daar kom je nu natuurlijk amper aan toe.
Veel liefs,
Jo -
14 Juli 2016 - 08:20
Bertie:
Hoi Jose en Andrea, wat een prachtige verhalen schrijf je Jose. Wat is het super voor Andrea om zo met haar familie in contact te komen, zoveel hartelijkheid, dat vergeet ze nooit meer. Ook goed om te lezen dat het reizen zonder problemen is verlopen. Nu lekker ervan genieten!!!! Groetjes en een dikke knuffel voor jullie. -
14 Juli 2016 - 09:02
Monique:
Hallo José en Andrea
Wat een prachtig verhaal ik moet bekennen dat ik hier met de tranen in de ogen achter de pc zit.
Wat een lieve mensen zijn dat daar allemaal en wat een geluk voor die lieve Andrea ( ik gun het haar zo van harte dat lief kind)
Het is waar wat Jo schrijft nu komt zoveel op jullie af dat jullie geen tijd hebben dit alles fatsoenlijk te verwerken gelukkig kan dit in die dagen als jullie lekker uitrusten aan de kust.
Andrea heeft een schat van een broer als ik hoor via jou verhaal hoe bezorgd hij over Andrea is.
Ben benieuwd naar jullie foto's en vooral naar een foto van de moeder van Andrea hoe ze er uit ziet.
In ieder geval geniet er nog lekker van alle indrukken jullie twee daar in het mooie en gastvrije Brazilië.
Heel veel lieve groetjes uit het verre Nederland van Monique XXX
-
14 Juli 2016 - 11:23
Mam:
Mam -
14 Juli 2016 - 11:29
Mam:
Lieve José en Andrea
Wat ben ik super trots op jullie, wat een emoties en wat een ontvangst.
Vanmorgen om half zes heb ik je geweldig verslag gelezen en hou het natuurlijk niet droog, lees het wel vier vijf keer. Geweldig voor jullie en zeker voor Andrea dat ze hiervan kan genieten.
Heel veel liefs en dikke knuffel voor jullie. Mam -
14 Juli 2016 - 13:22
Ursula:
Beste José en Andrea, wat een indrukwekkend verhaal en vooral heel veel emoties. Zoals je aangeeft net spoorloos, kan mij bij het lezen ervan daar dan ook helemaal in verplaatsen krijg er kippenvel van en tranen in mijn ogen, zo ontroerend!!! Geniet van alles wat nog komen gaat en vooral van de lieve familie de familie van Andrea, en de anderen mensen om jullie heen. Veel liefs Urs -
14 Juli 2016 - 15:32
Kevin:
Mooi verhaal José. Mooi om te zien dat Andrea zo straalt! Trots -
14 Juli 2016 - 15:40
Jacqueline:
Hallo Jose en Andrea, wat geweldig allemaal maar vooral emotioneel.Wat een leuke foto's en een prachtig verslag! koester deze mooie momenten en geniet ervan.liefs Grtjes. -
14 Juli 2016 - 17:22
Miriam:
Lieve Jose en Andrea.
Wat een prachtig verhaal Jose, hoe je dit allemaal beschrijft. Geweldig voor je Andrea, dat je zo hartelijk ontvangen wordt. En wat lijk je veel op je moeder kind, jij natuurlijk in de jonge en slanke versie.
Dit maakt je puzzel helemaal compleet, een goede bagage voor je leven.
Ik wens, dat als mijn kinderen ooit op roots-reis gaan, ze ook een klein beetje van de liefde mogen ontvangen die jij van je familie ontvangt, echt geweldig!!
Liefs,
Miriam -
14 Juli 2016 - 20:41
Rene En Joke:
Hallo Jose en Andrea, prachtig en indrukwekkend verhaal. geniet er maar lekker van. veel plezier. Jruss Joke en Rene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
