laatste dag Goiania

Donderdagmorgen zaten we al om half zeven aan het ontbijt, Washington moest werken van half 8 tot half 3, Brazilianen krijgen niet zo gemakkelijk een dagje vrij. Toen hij naar zijn werk vertrok zijn wij nog even terug het bed in gedoken. Het is wel heerlijk om weer eens normaal te douchen met warm water en een normale straal. Bijna overal heb je alleen koud water om te douchen, in de douchekop zit een soort
electrische verwarming, die het water een heel klein beetje verwarmt, de waterdruk is ook niet echt geweldig. De huizen hebben een soort hoge bassins op een stellage waar het water in zit. Ze hebben geen boiler of geiser. De electrische verwarming in de douchekop vindt ik ook niet echt veilig uitzien, zo n elektriciteits kabel bij dat water, denk ik maar verder niet bij na. Miljoenen mensen gebruiken het hier, dus het zal wel goed zijn.
De afwas doen ze trouwens ook altijd koud, met vooral veel zeepsop. Afdrogen doen ze niet, de vaat droogt op een rek, met die temperaturen duurt het ook niet lang voor het droog is.
Tegen 11 uur zijn we nog even in het zwembad gedoken en hebben heerlijk gelezen en wat gerelaxed. We kwamen er nog een Braziliaan tegen uit Brasilia die goed Engels sprak, bijna niemand spreekt Engels, waarom zouden ze ook, het land is zo onmetelijk groot, ze komen zelden in het buitenland.
Tegen drie uur gingen we met Washington naar een mercado hier vlak in de buurt, er waren allemaal kleine winkels. Er werd tabak per streng verkocht, het ziet uit als een soort dik touw, je betaald naar de lengte, ze snijden gewoon een hoeveelheid af. Maar er zijn niet veel Brazilianen die roken vertelde Washington, ze houden er niet van. Het was ons inderdaad opgevallen dat er weinig gerookt wordt, terwijl de tabak blijkbaar wel heel goedkoop is. Er waren heel leuke winkeltjes in de mercado, bijv met kruiden, potten, kazen, specerijen, hangmatten, van alles en nog wat, gewoon een markt voor de dagelijkse dingen, maar zo anders als bij ons.
Daarna zijn we nog naar twee parken hier in de stad geweest, allebei met een meer. Er zwommen heel veel schildpadden in en behoorlijk grote vissen, volgens Washington was het tilapia.
S avonds zijn we met zijn drieën gaan eten in een steakrestaurant.
Toen we per taxi naar het restaurant reden bleek de taxi chauffeur ook Engels te spreken, hij had 7 jaar in Engeland gewoond. In het restaurant sprak de jongen die ons bediende ook Engels, hij had in Dublin gestudeerd, echt grappig hij sprak met een Iers accent.
Echt heel toevallig, in twee weken ontmoeten we maar 4 personen die Engels spreken , dan opeens drie op een dag.
Daarna ben ik met de taxi naar het hotel gegaan en zijn Andrea en Washington nog samen naar een club gegaan.

Vrijdagmorgen vroeg samen ontbijten, om half acht hadden we met de Engels sprekende chauffeur afgesproken dat hij ons zou ophalen en hij was keurig op tijd. Na het inchecken was het dan echt tijd om afscheid te nemen van Washington, voor Andrea heel moeilijk, maar ook ik heb hem in mijn hart gesloten, het is zo'n bijzondere jongen, ik herken veel van Andrea terug, ze hebben dezelfde manier van lopen, trekken op dezelfde manier de wenkbrauwen op, allerlei kleine dingen die ik terug zie. Wat was hij bezorgd voor Andrea.

Andrea zegt het is wel een afscheid, maar ook het begin van iets moois.

Het einde van een heel speciale tijd in Ipora, waar we zoveel lieve familie ontmoet hebben en alleen maar gastvrij ontvangen werden.
De familie die zo trots op Andrea is.

Verder het verblijf bij Nega en Estella, die blij waren om ons na 20 jaar weer terug te zien.

Nu tijd om nog even alle indrukken te verwerken en te relaxen aan de kust.

De vlucht van Goiania naar Salvador is met een overstap in Brazilia , totaal bijna 3 uur vliegen.
Tegen half drie waren we in Salvador, met een taxi naar onze pousada, een historisch hotel met maar een paar kamers midden in het oude gedeelte van Salvador. In Salvador heerst een Afrikaanse sfeer, er hebben veel slaven gewoond, die cultuur zie je terug in het eten, de muziek, de sambabands die je overal in de straten hoort en de caipoera, een soort vechtdans.
We liepen door de eeuwenoude straatjes en overal hoor je muziek, we hoorden ergens ook boven zingen en zagen dat er gedanst werd, we zijn gewoon naar boven gelopen en we kwamen midden in de caipoera terecht. Zo indrukwekkend en zo mooi, er werd bij gezongen en dan die vechtdans. De mensen zijn zo uitbundig, we stonden stilletjes in een hoekje te kijken terwijl de mensen bijna als in trance dansten, zoals ze hier al eeuwen doen.
Daarna heerlijke garnalen gegeten en nu lig ik lekker in een hangmat het verslag te schrijven met uitzicht over de baai.... wat hebben we het goed.