Afscheid van Ipora

Maandagavond hadden we Nega, Estella, Ricardo en Estaveo uitgenodigd om pizza te gaan eten in Ipora.
Voor Nega ook eens fijn want zij is altijd maar voor iedereen aan het zorgen.
De meeste restaurants in Ipora zijn churrascuria's, aangezien ik niet zo' n vleeseter ben was dit een goede optie. We konden lekker buiten zitten, veel restaurants hebben binnen tl-verlichting en altijd die televisies aan, niet ons idee van gezelligheid.
Vooraf aan de pizza serveren ze hier frites met sla. De pizza was heerlijk, maar je krijgt naar weinig op, echt dik belegd. Ricardo bestelde meteen pils, dus heb ik er ook een paar mee gedronken.
Andrea heeft nog caparinha genomen ( een Braziliaanse cocktail van ijs, limoen, rietsuiker en chachasa), dat gaan we aan de kust vaker drinken, smaakte goed.
Daarna naar huis, die Brazilianen kruipen gewoon met drank op achter het stuur, kindje op schoot in de auto, wat een verschil met ons.
Op de terugweg zagen we nog dat iemand op een motor aangehouden was door de militaire politie, het was blijkbaar een crimineel. Het zag er heftig uit hij stond wijdbeens met de handen omhoog midden op straat en werd door 2 agenten onder schot gehouden, het leek wel een film.

Dinsdag morgen zijn we na het ontbijt met Estella, Nega, Esteveo en nog een vriendin van haar met de 2 dochters vertrokken naar een terrein vlak bij Ipora waar ieder jaar een rodeoweek gehouden wordt, het schijnt een groot evenement te zijn waar men van heinde en ver heen komt.
De rodeo is pas volgende week, maar men was al druk met de voorbereidingen, een stal met paarden was al bezet, verder was men aan de gebouwen aan het werken.
Aansluitend gingen we lunchen in een Charruscuria, Ricardo kwam daar ook vanuit zijn werk heen om te lunchen.
Grappig ze wegen je bord en je betaald naar gewicht. Dus je betaald, voor vlees, rijst, bonen of spaghetti dezelfde prijs.
Daarna gingen we naar het huis van de ouders van Ricardo. De melkboer kwam daar net de melk afleveren, je weet niet wat je ziet, een soort open kar met daarop een kunststof ton waar de melk in zit. De melk schudden ze dan dmv een trechter in een lege colafles. Ongekoeld allemaal, en dat bij die hitte. De melk is natuurlijk wel vers van de koe, dat dan weer wel.
De moeder van Ricardo, wilde ons het huis laten zien, een erg schoon Braziliaans huis en natuurlijk kregen we er taart. Was heerlijk trouwens, wel zoet, Brazilianen houden van zoet. Ze heeft vroeger een lunchzaak gehad, maar ze was er nu mee gestopt.
Na een uurtje weer verder, nu naar Joice, die vroeger ook altijd bij Nega was. Ze was toen nog een kind, maar ik herkende haar nog.
S middags zijn we met Estella en haar vriendin en kinderen gaan zwemmen bij de club van de bank, heerlijk we hebben ervan genoten.
Het was onze laatste avond in Ipora, en we moesten nog afscheid nemen van Oma en tante, oom en de neven en nichten.
Oma was helemaal blij toen wij kwamen, er werd koffie gemaakt en verteld. Tante Claudia arriveerde ook met haar kinderen, ze kwam al ongeveer huilend binnen omdat we afscheid moesten nemen. Andrea moest haar beloven terug te komen, ze mocht altijd bij haar logeren.
Ook oma had het moeilijk. Neef Julio, hij spreekt ook Engels, zorgde wel voor veel gelach. Andrea kreeg de Havaianas, dit zijn Braziliaanse teenslippers, die moeder voor haar gekocht had, nicht Antalya had ze langs de randen helemaal geborduurd met hele kleine kraaltjes. Wat een kunstwerk, ze had er bijna de hele week aan gewerkt.
Van oma kreeg Andrea een sleutelhanger met soort rozenkrans, die haar in de toekomst zal beschermen volgens oma.
Tijd om afscheid te nemen van oma en nicht natalya, Andrea moest oma beloven om terug te komen.
Daarna nog even langs de bar van de oom, de man van Claudia, die daar aan het werk was. We werden er meteen voorzien van drankjes, in tegenstelling tot zijn vrouw Claudia is de oom eerder stil en verlegen, maar we kwamen er bijna niet weg, wat een leuke mensen.
Claudia bracht ons naar Nega, ze zou de volgende dag nog naar het busstation komen om ons uit te zwaaien.
Bij aankomst in het huis van Nega, was daar Neige, een van de vrouwen die vroeger ook altijd hielpen bij Nega. Leuk om haar weer terug te zijn, zij kon zich ook Paola nog goed herinneren omdat zij soms paola's haar invlocht.
Nega had ook alweer pizza besteld voor ons, Neige at ook mee.
Ik heb nog nooit van mijn leven drie dagen achter elkaar pizza gegeten, niet normaal meer.
Daarna tijd om het koffer in te pakken, nou ja inpakken, beetje opruimen, we hebben de hele week uit de koffers geleefd, er was geen ruimte om iets in te ruimen.
Woensdag morgen zou de bus om 1000 uur vertrekken richting Goiania, ruim 4 uur in de bus, deze keer alleen met zijn tweeën.
S morgens om half tien naar het busstation, zo n busstation is al een belevenis op zich, mensen reizen met enorme dozen, alles stouwen ze in de bagage ruimte, complete huishoudens worden vervoerd, van oven tot koelkast tot diepvries. Er zijn een paar kleine kraampjes waar wat etenswaren, fruit en drinken verkocht worden, en iedereen wacht op een bus, de bussen doorkruisen heel Brazilië en het is een goede maar natuurlijk niet te snelle manier ergens te komen.
Nega, Estella, Estaveo brachten ons weg en tante Claudia was er ook al.
Andrea kreeg nog twee paar oorbellen van Nega als afscheid en van tante Claudia kregen we ook nog cadeaus , Andrea kreeg zelfs nog een strandtas van de ouders van Claudia.
Ook werden nog de nodige veiligheidswaarschuwingen gegeven.
De bus had vertraging en arriveerde een half uur te laat, maar om half 11 moesten we allemaal afscheid nemen, niet zonder tranen natuurlijk. Nega had het liefst gehad dat we al een datum voor terugkomst noemden.
Maar het is voor haar natuurlijk ook superleuk dat de kinderen waar zij ooit voor gezorgd heeft haar weer komen opzoeken na jaren.
We vertrokken uit Ipora, waar we zoveel lieve en hartelijk familie ontmoet hadden, veel lieve mensen hadden leren kennen en waar we zo gastvrij ontvangen waren. Wat hebben we er een super mooie tijd gehad.

De bus reis verliep prima, er is een stop onderweg om bijv naar toilet te gaan( hebben we maar niet gedaan, de toiletten zijn vaak niet zo schoon) en iets te drinken te kopen. Verder stopt de bus alleen hier en daar om passagiers in en uit te laten stappen.
Rond 3 uur waren we weer bij het busstation in Goiania, waar we een taxi richting hotel genomen hebben.

Tegen zes uur zijn we naar een groot winkelcentrum gegaan, Andrea vind dat helemaal geweldig. Het was een super-de-luxe winkelcentrum zoals je die ook in Colombia had, met allemaal dure topmerken, hier winkelen natuurlijk alleen de echt rijke Brazilianen. Niet zo mijn ding, geef mij maar de authentieke Braziliaanse winkels, maar dat gevoel had ik in Colombia ook altijd.
Er was zelfs een landingsplek voor de helicopters, er zijn mensen die per helikopter komen.
We hadden er afgesproken met Washington die er na zijn werk heen zou komen, we hebben er samen nog iets gegeten en zijn toen weer teruggegaan naar het hotel, we waren best moe na een lange dag.